W Nowej Hucie schrony przeciwlotnicze zaczęto projektować w nowo powstających budynkach od początku 1952 r., a pierwsze obiekty zrealizowano w roku 1953. Jednym z pierwszych był schron w budynku biurowym na osiedlu C-32 (obecnie Zgody), w którym siedzibę znalazła Dzielnicowa Rada Narodowa (obecnie Urząd Miasta Krakowa, os. Zgody 2). W latach 1953-1960 wybudowano prawie 250 schronów, położonych przeważnie pod budynkami mieszkalnymi, w latach późniejszych powstały jedynie pojedyncze obiekty, tylko na terenie zakładów pracy.

Rozkład schronów na terenie Nowej Huty związany jest z czasem powstawania poszczególnych osiedli. Na najstarszych, A-0 (Na Skarpie) i A-1 (Wandy), których budowę rozpoczęto jeszcze w 1949 r., na osiedlach B-2 (Sportowe), C-2 Północ (Krakowiaków), C-2 Południe (Górali) i C-1 (Teatralne), których budowę rozpoczęto w 1950 r., oraz osiedlu A-Zachód (Ogrodowe), którego budowę rozpoczęto w 1951 r., schronów nie budowano. Wyjątkiem są budynki, które powstawały jako uzupełnienie zabudowy w latach późniejszych (np. kino Świt i Teatr Ludowy na osiedlu Teatralnym czy Szpital im. Stefana Żeromskiego na osiedlu Na Skarpie), lub takie, których budowa opóźniła się i zmieniono ich projekt, dostosowując go do przepisów TOPL.

Od roku 1952, gdy rozpoczęto budowę osiedla C-32 (Zgody), poprzez budowę osiedli wzdłuż późniejszej alei Róż i wokół placu Centralnego, aż do powstania osiedli D-1 (Spółdzielcze) i D-2 (Kolorowe), których budowę rozpoczęto pod koniec lat 50., w podpiwniczeniach budynków lokalizowano schrony. Wyjątek stanowiły niewielkie kubaturowo bloki, takie jak na osiedlu A-25 (Młodości) czy niektóre na D-2 (Kolorowe), w których przepisy TOPL dopuszczały ich brak.

W schronach zlokalizowanych pod budynkami mieszkalnymi izby schronowe były dzielone ściankami działowymi na komórki lokatorskie (piwnice). Wydzielonymi pomieszczeniami była tylko filtrowentylatornia i toalety. W przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia, grupa samoobrony miała w ciągu trzech dni przygotować schron do gotowości technicznej (wyburzenie ścianek, uzupełnienie brakującego wyposażenia). W kilku budynkach z przełomu lat 50. i 60. na osiedlach D-1 (Spółdzielcze) i D-2 (Kolorowe) wybudowano schrony odporne na niektóre czynniki rażenia broni jądrowej, zgodnie z nowymi wytycznymi TOPL.

W budynkach mieszkalnych wznoszonych po 1959 r. schrony nie powstawały, nie zakończyło to jednak przygotowywania miejsc ochronnych na terenie Nowej Huty. Zgodnie z nowymi zaleceniami rezerwowano miejsca, w których w razie zagrożenia konfliktem miano wybudować szczeliny przeciwlotnicze. Według planów z 1963 r. na terenie osiedli wybudowanych na pierwszym etapie rozbudowy Nowej Huty wytypowano miejsca dla około 400 szczelin przeciwlotniczych. Każda z nich miała być tymczasowym schronieniem dla 50 osób. W latach 1969-1979 przygotowano szczegółowe plany modernizacji ponad czterdziestu schronów, polegające głównie na poprawieniu ich odporności na skutki ataku jądrowego. Najwięcej obiektów wyznaczonych do przebudowy znajdowało się na osiedlach Centrum A i Centrum B oraz Szkolnym, ale także na osiedlu Centrum C, Centrum D, Stalowym i Handlowym.