Tuż po zakończeniu II wojny światowej obowiązywały w Polsce przepisy obrony przeciwlotniczej z okresu międzywojennego. 26 lutego 1951 r. Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej uchwalił ustawę powołującą Terenową Obronę Przeciwlotniczą (TOPL). Na mocy uchwały Rady Ministrów z 10 października 1952 r. przystąpiono do zakrojonych na szeroką skalę inwestycji w budowle ochronne. Schrony przeciwlotnicze lokalizowano w nowo powstających budynkach na terenie 72 najbardziej narażonych na atak miast. W połowie lat 50., w związku z rosnącym zagrożeniem bronią jądrową, rozpoczęto prace nad koncepcją ochrony przeciwatomowej, co zaowocowało wprowadzeniem w 1959 r. nowych wytycznych dotyczących budowy schronów.

Jednocześnie, ze względu na kosztowność stosowanych rozwiązań, rozpoczęto redukcję inwestycji w budowle ochronne. Najpierw uchwałą Rady Ministrów z 15 lutego 1958 r. zmniejszono do 30 liczbę miast, w których dopuszczano budowę schronów, a następnie uchwałą Rady Ministrów z 28 września 1960 r. w sprawie zaniechania stosowania przepisów TOPL w nowym budownictwie całkowicie odstąpiono od realizacji budownictwa ochronnego.

W połowie lat 60. rozpoczęto podporządkowywanie organów TOPL strukturom wojskowym. 20 grudnia 1965 roku zlikwidowano Komendę Główną TOPL, powołując na jej miejsce Inspektorat Powszechnej Samoobrony (PS). Zmiany te formalnie usankcjonowano dopiero w 1967 r. uchwałą Sejmu o powszechnym obowiązku obrony. W okresie działania Powszechnej Samoobrony powrócono do budowy schronów, jednak w bardzo ograniczonym zakresie – od 1966 r. w nowo powstających zakładach przemysłowych podległych resortowi energetyki i górnictwa, a od 1968 r. również przemysłu ciężkiego i maszynowego. Jednocześnie podniesiono kryteria wytrzymałościowe budowanych obiektów, dostosowując je do norm obowiązujących w ZSRR.

Na przełomie lat 60. i 70. rozpoczęto prace nad nową koncepcją obrony cywilnej kraju, które doprowadziły do powołania 18 maja 1973 r. Obrony Cywilnej (OC). Miała ona znacznie szerszy zakres działania niż TOPL i PS, zwłaszcza w czasie pokoju (zwalczanie klęsk żywiołowych i usuwanie ich skutków). W latach 1974-1975 weszły również w życie nowe przepisy dotyczące budownictwa ochronnego – rozszerzono jego zakres, ale nadal obowiązek budowy nowych schronów dotyczył tylko wybranych zakładów produkcyjnych. Dla pozostałej ludności przewidywano budowę „zastępczych budowli ochronnych” w okresie podwyższonej gotowości obronnej państwa oraz początkowym okresie wojny. Wprowadzono również przepis o modernizacji już wybudowanych schronów. Nie zapewniono jednak stabilnego finansowania tego projektu, objął więc on niewiele obiektów.

Ostatnią zmianę w budownictwie schronowym wprowadzono 28 czerwca 1984 r., dostosowując parametry wytrzymałościowe budowanych schronów do bardzo wysokich norm pozostałych państw Układu Warszawskiego. Wysokie koszty tego typu inwestycji oraz trudności natury technicznej i wykonawczej doprowadziły jednak szybko do praktycznie całkowitego zaprzestania realizacji budownictwa ochronnego. Na mocy Ustawy z 29 października 2003 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej z dniem 1 lipca 2004 r. przestało obowiązywać ostatnie rozporządzenie regulujące tematykę budowli ochronnych. W polskim prawie nie funkcjonuje obecnie definicja budowli ochronnej, schronu czy ukrycia.