Schrony

Schrony miały cztery kategorie wytrzymałości. Wszystkie zabezpieczały przed skażeniami, obiekty I i II kategorii chroniły przed bezpośrednim trafieniem bombą lotniczą, a III i IV kategorii jedynie przed zagruzowaniem i pośrednimi skutkami ataku (odłamki bomb i pocisków, podmuch powstający podczas wybuchu).

Schrony I kategorii przeznaczano dla władz centralnych oraz na stanowiska dowodzenia (SD) komend TOPL. Były najwytrzymalsze, a wymagana minimalna grubość stropu żelbetonowego wynosiła 275 cm. Najodporniejsze miały zapewnić bezpieczeństwo przy bezpośrednim trafieniu bombą lotniczą o masie tony, ale większość zapewniała ochronę w przed bombą ważącą 250 kg.

W schronach kategorii II stosowano stropy o grubości minimum 210 cm. Były projektowane w budynkach biurowych centralnych władz i urzędów państwowych oraz organizacji politycznych, a także w wybranych placówkach służby zdrowia. Służyły również jako stanowiska dowodzenia TOPL kluczowych zakładów pracy, dzielnic czy komend Milicji Obywatelskiej oraz do zabezpieczenia wyjątkowo cennych eksponatów muzealnych.

W pozostałych instytucjach, zakładach pracy oraz budynkach mieszkalnych budowano schrony III i IV kategorii, w których stosowano stropy o grubości odpowiednio minimum 30 i 15 cm.

Po wprowadzeniu pod koniec lat 50. przepisów związanych z zagrożeniem bronią jądrową, schrony dzielono ze względu na wytrzymałość w zależności od siły oraz odległości od epicentrum wybuchu.

Ukrycia

Kolejnym ze sposobów ochrony ludności przed skutkami ataku powietrznego było przekształcenie części piwnic w ukrycia przeciwlotnicze. Przystosowanie polegało przede wszystkim na zabezpieczeniu otworów zewnętrznych (okna, drzwi), wzmocnieniu stropów, uszczelnieniu obiektu zapobiegającym przenikaniu środków trujących do wnętrza, przygotowaniu wyjścia ewakuacyjnego oraz wyposażenia umożliwiającego przebywanie w nim osób (zapas wody, oświetlenie, toalety, ławki).

Szczeliny przeciwlotnicze

Planowano także budowę szczelin przeciwlotniczych, czyli rowów o głębokości 180-220 cm i szerokości ok. 100 cm, o oszalowanych ścianach i odpowiednim przykryciu, przeznaczonych do ukrycia ludzi podczas napadu powietrznego. Chroniły one jedynie przed odłamkami bomb i pocisków oraz podmuchem powstającym podczas wybuchu. Wyposażenie stanowiły ławki, suche toalety (hermetycznie zamykane pojemniki) oraz zapas wody do picia. Osoby w nich przebywające miały być zaopatrzone w maski przeciwgazowe.

Szczeliny i ukrycia miały być wykonywane we wcześniej wytypowanych miejscach po ogłoszeniu stanu pogotowia TOPL.